ภูมิใจในความดี

ไม่อยากเรียกว่าลำบากเพราะเรามีความสุขและ เต็มใจทำ เราเป็นลูกคนเล็ก มีพี่ 2 คน แม่รับจ้างทอดหมึกอยู่หน้าเตาร้อนๆ ค่าแรงวันละ 50บาท พ่อถีบสามล้อรายได้ไม่แน่นอนที่บ้านมีหม้อหุงข้าว ไฟฟ้า 1 ใบ แล้วก็กระทะจาน ชามเท่านั้น เครื่องครัวอื่นๆไม่มี แม่เลิกงาน ตอน 3 ทุ่ม พ่อจะแวะกลับมา ตอน 6 โมงเย็น เพื่อดูว่าลูกกินข้าวเรียบร้อยหรือยังแล้วก็ออกไปถึบรถต่อแล้วก็เลยรับแม่กลับมา พี่สาวที่อายุมากกว่าเรา 3 ปี เป็นคนทำกับ ข้าวตอนนั้นเรา 6 ขวบ คอยเป็นลูกมือทำทุกอย่างที่พี่สั่ง กินข้าวเสร็จก็เก็บล้างจาน แบ่งข้าวและ กับส่วนนึงไว้ให้พ่อกับแม่ โดยต้องรองน้ำใต้จานให้ดีๆไม่งั้นแม่กับพ่อ ต้องกินข้าวพร้อมมดง่ะซักเสื้อ กระโปรงเอง ไม่ต้องซักถุงเท้า ไม่ต้องรีดเสื้อเพราะไม่มีรองเท้าแล้วก็ไม่มีเตารีด เสื้อนักเรียนขอบริจาคมาตอนวันเด็ก หนังสือยืมโรงเรียน (โรงเรียนวัดแหลม สุวรรณาราม)ไม่เคยมีค่าขนมไปโรงเรียน กินข้าวฟรีที่เค้า ให้เด็กยากจนกินน่ะเราเริ่มหาเงินก้อนแรกในชีวิต ด้วยวัย 6 ขวบนี่แหละ ตอนนั้นพ่อขาหัก( ถูกคนที่นั่งมาใน 3 ล้อ เอาไม้ หน้า 3 ตี ด้วยเหตุเบี้ยวค่าโดยสารในราคา5 บาท) พ่อไม่ได้นอนโรงพยาบาล แต่มารักษาที่บ้านเพราะเงินเราไม่มีวันนั้นข้างบ้านเค้ารับจ้างแกะหอยแครงต้ม เรา 3 คนพี่น้อง ก็ไปนั่งแกะ อยากได้เงิน น่ะ นั่งแกะกับพื้นแฉะๆ (มันเมื่อยน่ะไม่มีโต๊ะเหมือนคนอื่นเค้า) ตั้งแต่ 5 โมงเย็น ถึง 4 ทุ่ม เราง่วงมากยุง กัดตัวก็แฉะๆแต่มันไม่เท่ามือ มือมันเลือดออกแกะไม่เป็นแล้ว เรา ก็รู้สึกว่ามันแกะยากแต่ก็ พยายามนะ เพราะอยากได้เงิน รู้สึกว่าถ้าได้เงินแม่คงดีใจแล้วพ่อก็จะมีเงินซื้อยากิน ตกลงคืนนั้น เราได้ค่าแกะหอยแครง เป็นเงิน 7 บาท วิ่งกลับบ้านพร้อมพี่ๆด้วยความดีใจ ลืมมือที่เจ็บไปเลย กลับบ้าน แม่ยืนรออยู่หน้าบ้านก็เอาเงิน 7 บาทยื่นให้แม่ ตอนนั้นร้องไห้ไม่รู้หรอก.. เห็นแม่ร้องก็ร้องตาม แม่เอามือไป จูบ..แล้วเช็ดเลือดที่มันซิบๆอยู่ในมือ.แม่บอกพรุ่งนี้ไม่ต้องไปรับจ้างแล้วแค่นั้น. หลังจากวัน นั้น 3 คนพี่น้อง เริ่มคิดเราจะ ทำไงให้ได้เงินเราก็ไม่รู้หรอก ตามพี่ไปเรื่อยๆตอนเย็นหลัง เลิกเรียน ก็ไปรับจ้างแกะกุ้ง อันนี้สบาย หน่อยเพราะไม่เจ็บมือ จนถึง 2 ทุ่ม เสาร์ อาทิตย์ ทำได้ทั้งวันไปตัดปลาปั๊กกัง ตัด 1 กิโลได้ 50 สตางค์ ถ้าปลาไม่มีก็ไปเก็บขวดพลาสติกตามถังขยะขายถ้าวันไหนแม่หยุดก็ทำขนมข้าว เกรียบปากหม้อไปเดินขายตามบ้านถูกหมาไล่กัด บ้าง ถูกเจ้าของบ้านไล่บ้างมีครั้งนึง ที่ไปเก็บขยะ ถูกเจ้าของบ้านจับตัว หาว่าเป็นเด็กจรจัดไปขโมยของเค้า สรุปก็คือ วันนั้นขวดพลาสติกที่เก็บได้ถูกยึดไปหมด เลย 3 คนพี่น้องเดินคอตกกลับบ้านแล้วหลังจากนั้นแม่ก็ไม่ให้เก็บอีก.. ก็เป็นอย่างนี้จนเราจบ ป.6พอขึ้น ม.1 แม่ออกมาขายอาหาร เพราะคิดว่า เงิน 50 ส่งลูก เรียนไม่ได้แน่ๆ อ้อเราเป็นคนเดียวที่ทางบ้านส่งเรียนหนังสือพ่อเปลี่ยนมาเป็นออกเรือประมง...แล้วก็ เปลี่ยนมาทำอวนเครื่องมือจับปลา....... ลูกๆ 3 คนตื่น ตี 3 ครึ่งเพื่อมา เป็นลูกมือแม่ในการเตรียมของขาย
ช่วงเวลา 3 ปีหลังจากนี้ ชีวิตเปลี่ยน....จากที่แม่ขายของวันแรกขาดทุน 119 บาทวันนี้แม่ได้กำไรวันละ 2500-3000 บาท พ่อที่เคยโดนโกงค่าถีบสามล้อ ในราคา 5 บาท ทุกวันนี้เป็นเจ้าของกิจการ(เครื่องมือจับปลา) ที่มีกำไรเดือนละมากกว่า7 หมื่น พี่ชายพี่สาวที่ไม่ได้เรียนหนังสือ กลับไปเรียนแบบศึกษา ผู้ใหญ่มีการมีงานเป็นหลักแหล่งทุกวันนี้ที่บ้าน มี รถ 4 คัน กะบะ 1 เก๋ง 2 และแวน อีก 1 มีข้าวของทุกอย่าง ครบ(ซึ่งบางทีอาจจะเกินความจำเป็น) แล้วเด็กจากโรงเรียนวัด ที่ไม่เคยมีเสื้อ และหนังสือรองเท้า เป็นของตัวเอง ทุกวันนี้ จบปริญาตรีจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ คณะศิลปศาสตร์ ทำงานเป็นนักข่าวมาแล้ว 2 ปี เป็นชีวิตจริงที่เกิดขึ้น
ตอนนี้มี ธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเองและกำลังจะเรียนต่อ ป.โท... แล้วปล.ยาวไปป่าวเนี่ย แต่อยาก เล่า พ่อสอนเสมอว่าให้เป็น คนดี จนแค่ไหนอย่าอาย ถ้าจะอายก็อายที่เป็นคนไม่ดี พ่อบอก ทำดีสะสมไว้ แล้วเราจะมีความสุข อย่างน้อย..ก็ ที่หัวใจของเราเอง..-- http://services.nexodyne.com/email/icon/.XAJRCzv/k9gnaCY%3D/R01haWw%3D/0/image.png